Wrzesień. Odkąd sięgam pamięcią, początek roku szkolnego zawsze budził we mnie sporo emocji. Od ekscytacji i radości – kiedy chodziłam do podstawówki. Po niepokój i zagubienie, gdy przestępowałam bramy gimnazjum… Dlaczego emocje były tak skrajnie różne? Zależało to od sytuacji. W miejscu, gdzie czułam się bezpiecznie i wszyscy mnie znali, znacznie łatwiej było mi się odnaleźć. Tymczasem w gimnazjum zupełnie zmieniłam środowisko i byłam sama – ja obca kontra oni, którzy w swoim sosie kisili się już sześć młodzieńczych lat. Doświadczyłam wówczas, że samotność wśród ludzi jest gorsza od samotności rozumianej jako bycie sam na sam. Ba! Są to dwa zupełnie przeciwstawne stany. Podczas gdy ze stanu „sam na sam” można czerpać radość, wykrzesać z siebie twórczy potencjał czy wreszcie… spojrzeć głębiej na swoje życie i rozważyć cokolwiek, to zalet samotności wśród ludzi próżno mi szukać…

A ty, czy doświadczasz samotności w szkole, wśród grupy rówieśniczej? Jesteśmy tak inni, że nieraz możemy czuć się samotnym nawet w sposobie przeżywania czegoś. Jak sobie z tą samotnością radzić? W cyklu „Co mi w duszy gra?” pewne rozwiązanie podsunie Rafał Pogorzeliński.