coś za coś

 

cena, którą płacić muszą poeci

to ich dusza

skradziona przez „ładne” słowa

 

dobro które oddaję innym

zostawia za sobą bezsilność

lub pustkę z echem czerni

omamione myśli rozmawiają przy mnie

lecz beze mnie

czy wiecie jak smakuje samotność

w głowie gdzie panuje tłum i chaos?

 

kiedy stracili oni swe zdrowie?

w którym wierszu porzucili swe zmysły?

 

W imię prawdy

Nieprawda

Nie od dziś mnie prześladuje.

Dlatego właśnie, może w ucieczce przed nią,

Ryzykuję siebie każdym wierszem,

Gdy wychodzę przed szereg

I wykrzykuję moją własną prawdę.

Przed sobą mam wieczność pisania,

Nawet na drewnianej trumnie,

Wydrapywać będę ostatnie słowa.

Poezja jest nieśmiertelna,

A ja właśnie tak się czuję,

Gdy w jednej ręce mam pióro,

A w drugiej słowo.

 

Dziś romantykom już wszystko jedno,

Czy to cierpienie czy kochanie.

I tak w tym dzisiaj słowo „miłość”

Jest jak kropla w oceanie marzeń,

Zaginiona gdzieś pomiędzy

Kocham, a jest mi to obojętne.

„Byle tylko pisać” krzyczą poeci na ulicy,

„Byle szerzyć prawdę i piękno

W upadającym wieku”.

 

Wystawa XXI wieku

 

Trafiłam na wystawę pięknych obrazów.

 

Z pierwszego patrzyła radosna twarz.

Śmiały się piękne usta.

Nie mogłam jedynie zrozumieć,

Dlaczego krwawiły uszy,

A w oczach gościł smutek?

 

Zachwyciło mnie kolejne dzieło

Swą naturalnością i pięknem,

Gdyż przedstawiało ono las.

Poczułam jednak niepokój,

Gdy zauważyłam uciekające z niego zwierzęta.

 

Moje oczy przyciągnęła abstrakcja:

Dziwie skrzywiony kosz, a naokoło niego ludzie.

Jednak dlaczego znajdowali się oni i w koszu?

Są przecież tacy sami,

Jedynie o innym kolorze skóry.

 

Były także rzeźby.

Idealne ciała, smukłe nogi, wąskie talie.

Jednak i na tych twarzach widziałam smutek,

A może było to zmęczenie?

Z ulgą na ramieniu znalazłam wyjście z muzeum.

Dlaczego ktoś przedstawił rzeczy

Tak absurdalne i straszne?

 

Adopcja łez

 

Czasami zamykam oczy,

Aby w uszach usłyszeć śpiew,

A w środku powitać ciepło,

Którego zbyt szybko zabraknie,

Gdy z powrotem spojrzę na świat.

 

Rzadko płaczę prawdziwymi łzami,

Bo zbyt często widzę je u ludzi,

By je skopiować i udawać,

Że były tak naprawdę moje.

Wtedy płaczę łzami wszystkich,

Całego świata, żywego i obcego,

Który momentami jest tak przestraszony,

Że nie ma odwagi zrobić tego sam.

 

Mam wrażenie, że ludzie robią to za mnie.

Wydobywam z nich wszystkie te łzy,

Aby tylko uniknąć swoich,

Bo tak bardzo boję się własnych,

Że nie chcę ich odbicia widzieć w oczach osób,

Którym chcę oddać swoje szczęście.